Silniki montowane w bolidach startujących w Formule 1 nieustannie ewoluują. FIA cały czas wprowadza nowe regulacje, które określają, jakich zasad muszą przestrzegać konstruktorzy jednostek. W efekcie w każdej z epok w historii Królowej Sportów Motorowych można wymienić silniki, które szczególnie przyczyniały się do zwycięstw. Co każdy fan F1 powinien wiedzieć o silnikach wykorzystywanych w ubiegłym stuleciu?
![]()
Na początku regulacji nie było zbyt wiele
Wobec silników wykorzystywanych w pierwszych sezonach F1 nie narzucono ograniczeń mocy ani wagi. Dopuszczono silniki wolnossące o pojemności 4,5l oraz jednostki z turbosprężarką o pojemności 1,5 l. Jeżeli preferujesz silniki turbo, to na Deler.pl możesz dobrać nową turbosprężarkę.
Dwa pierwsze sezony wygrała Alfa Romeo wyposażona właśnie w silnik turbo. Jednostka o pojemności 1479 cm3 była w stanie wygenerować moc 470 KM, a w trakcie wyścigu rozwijała 278 KM z jednego litra pojemności. Najmocniejszym silnikiem dysponował zespół BRM – Type 15 Mark 1 mógł osiągać nawet 525 KM. Alfa Romeo odpuściła starty w F1 po dwóch sezonach. Przez dwa kolejne wykorzystywano bolidy Formuły 2, aby dać teamom czas na stworzenie nowych jednostek – 2,5l lub 0,75l turbo, które pojawiły się w 1954 roku. Przez ograniczenie pojemności skokowej zespoły skupiły się na rozwoju jednostek wolnossących.
Zmiany po kilku latach
Na kolejną zmianę pojemności przyszło czekać do 1961 roku – pojemność jednostek wolnossących zmniejszyła się do 1,5l. Wykorzystało to Porsche, które postanowiło wykorzystać swojego 1,5-litrowego czterocylindrowego boxera i wystartować w całym sezonie – wcześniej marka miała na swoim koncie jedynie starty w pojedynczych Grand Prix. Zmniejszenie pojemności uderzyło najbardziej w zespoły z brytyjskie, które dysponowały dopracowanymi silnikami 2,5l. Sezon 1961 wygrało Ferrari – ten team akurat od jakiegoś czasu pracował nad nowym V6 1,5l.
Brytyjczycy szybko wrócili do gry – zaopatrzeni w jednostki Coventry-Climax V8 skutecznie konkurowali z Ferrari aż do kolejnych regulacji z 1966 roku – 3l lub 1,5l turbo. Coventry-Climax odpuściło sobie tworzenie nowych jednostek dla F1, przez co brytyjczycy zostali bez silników. Brabham wybrał silnik V8 Repco, który zapewnił mu zwycięstwo przez 2 sezony. Cooper zamontował w swoim bolidzie silnik Maserati, a Lotus dostosował stary silnik do nowych przepisów.
Dominator DFV V8
Po dwóch sezonach Lotus zdołał nadrobić zaległości w zakresie silników. Działania założyciela koncernu Colina Chapmana pozwoliły zawrzeć umowę między Fordem i Cosworthem, która zaowocowała powstaniem legendarnej jednostki DFV V8. Lotus co prawda triumfował w 1968 roku, ale inne zespoły szybko zaopatrzyły się w ten sam silnik. Jego era trwała do 1983 roku, gdy został wycofany. W tym okresie bolidy z DFV wygrały 155 z 262 wyścigów.
Niewiarygodna moc
W połowie lat 70. silnik DFV odniósł swoje setne zwycięstwo. W tym samym czasie Renault wprowadziło swoją 1,5-litrową jednostkę V6 turbo zdolną osiągać 500 KM – silniki wolnossące miały wówczas problemy z przekroczeniem 400 km. Przeszkodą była jednak spora turbodziura. Na przełomie lat 70. i 80. Renault zastosowało podwójne turbodoładowanie, co rozwiązało ten problem. Moc jednostek z doładowaniem przekraczała 600 KM i coraz bardziej górowała nad silnikami wolnossącymi.
W połowie lat 80. team Renault opuścił F1, ale pozostał dostawcą silników dla innych drużyn. Ten okres należał jednak do teamu McLaren z silnikiem TAG-Porsche. To okres, gdy jednostki bolidów generowały około 1000 KM – w 1986 roku Benetton dysponował najmocniejszym silnikiem w historii F1. Była to czterocylindrowa jednostka BMW, która w trybie kwalifikacyjnym osiągała moc na poziomie 1500 KM.
Możliwości silników z turbo próbowano ograniczać poprzez zmniejszanie pojemności baku – początkowo do 220l a w 1988 roku do 150l. Kierowcy oszczędzali paliwo, a wyścigi stały się mniej widowiskowe. Mimio to końcówka lat 80. wciąż należała do silników turbo – triumfy święcił silnik V6 RA 168-E 80° od Hondy, wykorzystywany przez Ayrtona Sennę i McLarena. Gdy w 1989 roku zakazano turbo, McLaren wciąż wygrywał z silnikami V10 od Hondy.
Era Schumachera i silników V10
Honda zrezygnowała z produkcji silników dla F1 w 1991 roku. Wówczas triumfy zaczęły święcić bolidy z silnikami V10 od Renault – moc jednostek wynosiła około 700 KM. Jedynie Michael Schumacher był w stanie z nimi zwyciężyć w sezonie 1994, pomimo iż korzystał z silnika od Forda o niższej mocy. Rok później zdobył swój drugi tytuł z teamem Benetton, ale miał już wówczas silnik Renault. Na początku XXI wieku Michael Schumacher oczywiście zdominował F1 wraz z Ferrari. Gdy zakończył karierę, silniki przechodziły kolejne zmiany – m.in. wprowadzenie systemu KERS i układów hybrydowych. Mimo to dyskusje o powrocie V10 dają nadzieję na to, że ich charakterystyczne brzmienie ponownie ucieszy uszy kibiców.
Aby nie przegapić najciekawszych artykułów kliknij obserwuj speedwaynews.pl na Google News
Obserwuj nas!
FINAŁ Indywidualnego Pucharu Polski 85-140cc w Wawrowie
Puchar MACEC w Pardubicach
4. runda Extraligi w Žarnovicy
