Metalkas 2. Ekstraliga to szansa na pokazanie się z jak najlepszej strony klubom z PGE Ekstraligi. Dla wielu z nich był to początek czegoś wielkiego i sukcesów na arenie międzynarodowej.
![]()
Jack Holder (2020), Brady Kurtz (2024) – trampolina do wielkiej kariery
Jack Holder i Brady Kurtz kończyli sezon jako najlepsi zawodnicy na drugim szczeblu rozgrywkowym w naszym kraju kolejno w sezonie 2020 i 2024. Dla reprezentantów Australii była to trampolina do światowej czołówki. Zresztą Holder już schodząc do ówczesnej eWinner 1. Ligi do takowej się zaliczał, a po świetnym sezonie jako gość w Gorzowie Wielkopolskim nikt nie miał wątpliowości, że zagości w cyklu Grand Prix.
W przypadku jednego, jak i drugiego tak się stało i obaj walczą o tytuł indywidualnego mistrza świata. „Jacky” w SGP ściga się nieprzerwanie od sezonu 2022, a w 2023 roku zakończył rywalizację w cyklu na czwartym miejscu. Drugi z „Kangurów” – Kurtz przebojem wdarł się na salony i już w debiucie wywalczył wicemistrzostwo ustępując Bartoszowi Zmarzlikowi o zaledwie jeden punkt.
Janusz Kołodziej (2025) – legenda Unii Leszno
Janusz Kołodziej jest w barwach Fogo Unii Leszno niezastąpiony. Tak było kiedyś i tak też było teraz, gdy Unia po feralnym sezonie 2024 musiała walczyć o szybki powrót do PGE Ekstraligi w kolejnym roku. Leszczynianie zatrzymali liderów i to był dobry ruch. Kołodziej, choć swoje lata już ma, to pokazał jak cennym zawodnikiem jest i „rozjechał” rywali pod kątem indywidualnych wyników wracając do elity wraz z „Bykami” już po roku.
Wiktor Przyjemski (2023) – junior, który ma wszystko co potrzebne
O ogromnym talencie tego młokosa mówiło się, gdy tylko rozpoczął naukę jazdy na żużlu. Wielki talent i diamencik, który pozostało szlifować. Na początku swojej kariery jeździł w Abramczyk Polonii Bydgoszcz robiąc wszystko, żeby pomóc jej w awansie do PGE Ekstraligi. W sezonie 2023 zakończył sezon jako najskuteczniejszy zawodnik 1. Ligi niemalże „ciągnąc za uszy” całą drużynę. Pod koniec sezonu jednak doznał kontuzji, a osłabiona brakiem tak silnego zawodnika Abramczyk Polonia Bydgoszcz poległa w fazie play off. Potem zasilił zespół z Lublina, z którym w 2024 roku zdobył tytuł Drużynowego Mistrza Polski. Zaskakującym ruchem można nazwać jego decyzję z tego sezonu, gdy zdecydował się opuścić Orlen Oil Motor Lublin i wrócić do Bydgoszczy niezależnie, czy ta uzyska awans do najlepszej żużlowej ligi świata. Tak się nie stało, więc w kolejnym sezonie ponownie zobaczymy go na zapleczu.
Andrzej Lebiediew (2016, 2022) – ciężka praca się opłaca
Kariera Łotysza, choć bogata w sukcesy to była bardzo kręta i pełna wyrzeczeń. Po raz pierwszy do PGE Ekstraligi trafił w 2017 roku, po znakomitym sezonie 2016, który zakończył jako najskuteczniejszy zawodnik zaplecza. Po wielu latach udanych występów w macierzystym klubie postawił na niego Andrzej Rusko. Andrzej Lebiediew pierwszy sezon na ekstraligowych torach miał bardzo solidny i zakończony ze średnią 1,523 pkt/bieg. Zdobył także tytuł indywidualnego mistrza Europy, co potwierdziło, że drzemie w nim duży potencjał.
W kolejnym roku w PGE Ekstralidze nie szło mu już tak dobrze i szybko z niego „zrezygnowano”. Lebiediew tułał się między szczeblami, a często spotkano się z opinią, że jest on „za słaby na Ekstraligę, ale za mocny na 1. Ligę”. Ciężko się nie zgodzić. Gdy tylko dostawał swoje szanse w PGE Ekstralidze to raczej spisywał się bardzo przeciętnie, natomiast na zapleczu najlepszej żużlowej ligi świata był jedną z kluczowych postaci swoich drużyn.
Udany powrót do PGE Ekstraligi zaliczył w sezonie 2023. Gdy Cellfast Wilki Krosno dość senasacyjnie wygrały rozgrywki i uzyskały awans to Lebidiew był liderem drużyny i najlepszym zawodnikiem rozgrywek. Naturalną rzeczą było zatem, że należy go zatrzymać po awansie. Od tej chwili jeździ nieprzerwanie w najlepszej żużlowej lidze świata, choć przyklejoną ma łatkę bardzo przeciętnego ligowca. Nie pomaga fakt, że zespoły z Krosna oraz Leszna z nim w składzie spadły do Metalkas 2. Ekstraligi, a Gezet Stal Gorzów po trudach utrzymało się wygrywając baraż. W każdym przypadku kontraktowano go jako lidera, lecz ten, szczególnie na wyjazdach, nie był w stanie skutecznie punktować. W Zielonej Górze wydaje się być przygotowywanym do roli zawodnika drugiej linii, co może mu pomóc.
Indywidualnie jednak Łotysz rozkwitł. Po tytule w 2017 roku i latach posuchy wrócił do cyklu Tauron SEC i w sezonie 2024 został ponownie mistrzem Starego Kontynentu awansując tym samym do cyklu Grand Prix. W kolejnym roku został wicemistrzem Europy, ale w SGP utrzymał się zajmując szóstą lokatę. Dwukrotnie także stanął na podium turnieju – w Landshut oraz Rydze.
Andrzej Lebiediew był najskuteczniejszym żużlowcem na zapleczu dwukrotnie.
David Bellego (2021) – jednorazowy strzał i spadek formy
Po świetnym sezonie 2021 w barwach Abramczyk Polonii Bydgoszcz na Francuza postawiono w Lesznie. Bramy do wielkego żużla otworzyły się zatem dla żużlowca z „egzotycznego” kraju. David Bellego był drugim reprezentantem swojego kraju, który startował na najwyższym szczeblu rozgrywkowym w Polsce. Sufit, który osiągnął w 2021 roku zostając najskuteczniejszym zawodnikiem rozgrywek to był jednak „początek końca” dużej kariery Francuza, a przynajmniej na obecnym etapie można odnieść takie wrażenie. 33. średnia PGE Ekstraligi sprawiła, że nie zagościł on na dłużej wśród najlepszych. W kolejnym sezonie wrócił tam, gdzie rozkwitł, ale bez efektu. W Abramczyk Polonii Bydgoszcz ponownie zdobył 33. średnią, ale tym razem na zapleczu, przez co zatrudnienia musiał szukać w KLŻ. Po roku w Krajowej Lidze Żużlowej podpisał kontrakt z Texom Stalą Rzeszów w Metalkas 2. Ekstralidze. Szansę do startów otrzymał zastępując Taia Woffindena po fatalnym upadku. Szybko jednak z tego pomysłu zrezygnowano i zakontraktowano Nicolaia Klindta. W przyszłym sezonie David Bellego ponownie występować będzie na najniższym szczeblu rozgrywkowym w naszym kraju. Podpisał bowiem kontrakt w Lokomotivie Daugavpils. To z pewnością jedna z karier, która po dużym sukcesie nie poszła w tym kierunku, w jakim się zapowiadała.
Mateusz Szczepaniak (2017) – od najlepszego do solidnego ligowca
Zanim poprzedni twór w Krakowie popadł w finansowe problemy, tworzył się tam ciekawy projekt. Z czasów startów Wandy Kraków w 1. Lidze z pewnością można zapamiętać postać, jaką był Mateusz Szczepaniak. Znakomity sezon zakończony średnią 2,361 nie otworzył mu jednak bram do PGE Ekstraligi. Nigdy wcześniej i nigdy później zawodnik nie zbliżył się do tej średniej. Przez kolejne lata był jednak bardzo solidnym ligowcem. Epizod w najlepszej żużlowej lidze świata miał raz – w 2023 roku podpisał kontrakt w Grudziądzu. Tam pojechał raz, po czym wypożyczono go do Bydgoszczy. Przez lata jest solidnym punktem swoich drużyn na zapleczu. Przyszły rok spędzi w Texom Stali Rzeszów.
Mateusz Szczepaniak ostatni sezon spędził w Tarnowie.
Andreas Jonsson (2018), Wiktor Kułakow (2019)
Sezony 2018-2019 na drugim szczeblu rozgrywkowym zostały zdominowane przez zawodników, którzy z różnych przyczyn nie liczą się już w światowym żużlu. Andreas Jonsson zszedł na zaplecze po nieudanych sezonach, ale w 1. Lidze był niezawodny. Wraz z Motorem Lublin wywalczył awans do PGE Ekstraligi i w kolejnym roku także reprezentował ten klub. Po nieudanym powrocie do elity zakończył karierę i już go na torze nie zobaczyliśmy. Wpływ na to mogła mieć także kontuzja ręki, której nabawił się w trakcie sezonu.
Drugim z tych zawodników jest Wiktor Kułakow. Rosjanin to wybitny przypadek, bo przez trzy lata był liderem swojej drużyny. W 2019 roku miał najwyższą, a w 2020 roku drugą najwyższą średnią w lidze. Sezon później startując dla Wybrzeża Gdańsk ponownie zapisał się w TOP10 średnich. Pomimo tego przed sezonem 2022 nie znalazł zatrudnienia w PGE Ekstralidze, a przedłużył kontrakt z gdańskim klubem. Z przyczyn politycznych jednak nie ujrzeliśmy go już wówczas w polskiej lidze. Można się tylko zastanawiać, gdzie byłby teraz żużlowiec, gdyby nie zawieszenie.
Aby nie przegapić najciekawszych artykułów kliknij obserwuj speedwaynews.pl na Google News
Obserwuj nas!
Phil Crump Solo Classic
FINAŁ Indywidualnego Pucharu Polski 85-140cc w Wawrowie
Puchar MACEC w Pardubicach
4. runda Extraligi w Žarnovicy
