Ponad 20 lat na żużlowych torach, mnóstwo sukcesów i trofeów na koncie. Andreas Jonsson mówi „pas” i kończy swoją przepiękną, sportową karierę. Wielka strata nie tylko dla szwedzkiego, ale także i światowego speedwaya.
![]()
NAJWIERNIEJSZY POLONII I FALUBAZOWI
Kariera ligowa Andreasa Jonssona w naszym kraju była niezwykle barwna. Dwadzieścia sezonów, siedem klubów, siedem medali drużynowych mistrzostw Polski, w tym aż cztery złote. Oprócz tego spadek z Ekstraligi czy triumfy na jej zapleczu. Trzeba przyznać, że niejednego zawodnika można by osiągnięciami Szweda obdarować.
Do Polski Andreas Jonsson trafił w roku 1999, kiedy to zatrudnić się go zdecydowała Stal Gorzów. 19-letni wówczas „AJ” osiągnął naprawdę solidną, jak na swój młody wiek, średnią biegową 1,66 pkt./wyścig. Nad Wartą spędził w sumie dwa lata, wywalczył brąz drużynowych mistrzostw Polski, po czym przeniósł się do Torunia. Tam jednak długo miejsca nie zagrzał – już po jednym roku, zwieńczonym złotym medalem DMP, zdecydował się na transfer do Włókniarza Częstochowa. Pod Jasną Górą jego kariera nabrała sporego rozpędu. W sezonie 2003, a więc drugim w barwach „Lwów”, po raz pierwszy osiągnął w polskich rozgrywkach ligowych przeciętną powyżej dwóch punktów na wyścig (2,27), ponadto cieszył się z drugiego tytułu drużynowego mistrza Polski. Mimo to, zdecydował się na kolejny transfer.
Po przygodzie z Włókniarzem, Andreas Jonsson przeniósł się do Polonii Bydgoszcz i tam osiedlił się na dobre – z „Gryfem” na plastronie przejeździł w sumie siedem kolejnych lat. O tym, jak ważna stała się dla Szweda bydgoska drużyna niech zaświadczy fakt, że nie opuścił on jej szeregów nawet po sezonie 2007, w którym to Polonia spadła z Ekstraligi. Po jednym roku spędzonym na froncie pierwszoligowym, Jonsson wrócił wraz ze swoją drużyną na najwyższy szczebel rozgrywkowy, gdzie reprezentował ją przez kolejne dwa sezony. Warto podkreślić, że to właśnie w Bydgoszczy Andreas odjechał swoją najlepszą kampanię ligową w karierze – w roku 2004, w siedemnastu spotkaniach osiągnął niewiarygodną wręcz średnią biegową 2,73 pkt./wyścig!
Po długim, siedmioletnim pobycie nad Brdą, popularny „AJ” zdecydował się na transfer do Falubazu Zielona Góra. Drużynie z Winnego Grodu był on prawie tak samo wierny, jak Polonii. Spędził w niej pięć lat, zdobywając przy tym dwa złota drużynowych mistrzostw Polski. Jednak końcówka przygody Jonssona z zielonogórskim klubem, a więc sezon 2015, to był początek stopniowej obniżki formy Szweda.
Średnia 1,39 pkt./wyścig uzyskana w ostatnim roku startów w drużynie spod znaku „Myszki Miki” nie zrzucała na kolana, jednak na jego zatrudnienie zdecydował się beniaminek Ekstraligi, ROW Rybnik. W barwach „Rekinów” Andreas wzbił się prawdopodobnie na wyżyny swoich możliwości w tym okresie kariery, kończąc rozgrywki z przeciętną 1,57 pkt./wyścig – przeciętną, której na ekstraligowych torach już nigdy nie poprawił.
W sezonie 2017, kiedy to po czternastu latach zdecydował się na powrót do Włókniarza Częstochowa, zdobywał średnio zaledwie 1,15 pkt./wyścig. Niewiele lepiej było w minionej kampanii, w Motorze Lublin (1,18). W międzyczasie, a więc w sezonie 2018 Jonsson świetnie zaprezentował się w 1. lidze, gdzie ze średnią biegową na poziomie 2,39 pkt./wyścig był najskuteczniejszym zawodnikiem całych rozgrywek.
Kluby Andreasa Jonssona w polskiej lidze:
- Stal Gorzów (1999-2000)
- Apator Toruń (2001)
- Włókniarz Częstochowa (2002-2003 oraz 2017)
- Polonia Bydgoszcz (2004-2010)
- Falubaz Zielona Góra (2011-2015)
- ROW Rybnik (2016)
- Motor Lublin (2018-2019)
DRUGI NAJLEPSZY ŻUŻLOWIEC ŚWIATA
Międzynarodowa kariera Andreasa Jonssona nie ograniczała się rzecz jasna tylko do polskiej ligi. Szwed nieprzerwanie przez piętnaście lat ścigał się w cyklu Grand Prix! Debiutował w sezonie 2002, od czternastej lokaty w klasyfikacji generalnej. Już wtedy pokazał jednak, że w kolejnych latach może odgrywać w indywidualnych mistrzostwach świata ważne role. W turnieju o Grand Prix Słowenii 22-letni wówczas Jonsson zajął czwarte miejsce, okazując się słabszym tylko od Ryana Sullivana, Tomasza Golloba i Marka Lorama.
W kolejnych latach Andreas Jonsson stopniowo piął się do góry – było miejsce ósme (2005), było miejsce siódme (2004), aż wreszcie w sezonie 2006 otarł się o podium klasyfikacji końcowej, zajmując ostatecznie czwartą pozycję. Właśnie przed trzynastoma laty Szwed zdołał też wygrać pierwszy turniej Grand Prix w karierze (w sumie tych triumfów „AJ” miał dziewięć). Najlepszy okazał się wówczas na własnej ziemi, triumfując w Målilli.
Choć wtedy mogło wydawać się, że Andreas Jonsson wkrótce postawi kolejny krok w swojej sportowej karierze i wskoczy na podium mistrzostw świata, to jednak niespodziewanie przyszły lata dość chude: 10, 7, 5, 9 – to miejsca „AJ-a” w następnych czterech sezonach.
Upragniony medal IMŚ wywalczył on dopiero w sezonie 2011, kiedy to został drugim najlepszym żużlowcem na świecie, ulegając tylko Gregowi Hancockowi i wyprzedzając na podium naszego Jarosława Hampela, o zaledwie dwa punkty.
Jak się później okazało, srebro wtedy wywalczone było pierwszym i jednocześnie ostatnim krążkiem Andreasa Jonssona w indywidualnych mistrzostwach świata. Od tego momentu jego największym osiągnięciem było szóste miejsce w roku 2014. Dwa lata później Szwed wypadł ze stawki stałych uczestników cyklu Grand Prix i już do niej nie powrócił. Mimo to, piętnaście sezonów nieprzerwanej jazdy w elicie jest fantastycznym osiągnięciem.
Podsumowanie występów Andreasa Jonssona w cyklu Grand Prix:
- Wicemistrzostwo Świata 2011
- 158 turniejów
- 1. miejsca: 9
- 2. miejsca: 6
- 3 miejsca: 3
MULITIMEDALISTA NA WSZYSTKICH FRONTACH
Lista sukcesów Andreasa Jonssona wybiega bardzo daleko poza medale drużynowych mistrzostw Polski czy srebro indywidualnych mistrzostw świata z roku 2011. Jeszcze w sezonie 2000, na torze w Gorzowie Szwed wywalczył tytuł najlepszego juniora globu, wyprzedzając ma podium dwójkę „biało-czerwonych” – Krzysztofa Cegielskiego i Jarosława Hampela.
Najlepsi zawodnicy Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów z 2001 roku w Gorzowie Wielkopolskim
Rok później Jonsson cieszył się z kolei z pierwszego medalu drużynowych mistrzostw świata. We wrocławskim finale DPŚ reprezentacja Szwecji zajęła trzecie miejsce, a zaledwie 21-letni „AJ” był trzecim najskuteczniejszym zawodnikiem swojego zespołu, po Tony’m Rickardssonie i Niklasie Klingbergu. Był to pierwszy z dwunastu medali Andreasa w Drużynowym Pucharze Świata – łącznie wywalczył on trzy złota, cztery srebra oraz pięć brązów.
Andreas Jonsson w międzyczasie zdominował także zmagania na arenie krajowej, zdobywając czternaście medali indywidualnych mistrzostw Szwecji (w tym trzy w gronie juniorów). Warto przy tym podkreślić, że ostatni ze swoich medali Jonsson wywalczył jeszcze w tym sezonie – 27 lipca w Hallstavik zdobył on srebrny krążek, ulegając w wielkim finale tylko Jacobowi Thorssellowi.
Najważniejsze osiągnięcia Andreasa Jonssona:
INDYWIDUALNE MISTRZOSTWA ŚWIATA (1 medal):
1 x srebro: 2011
DRUŻYNOWE MISTRZOSTWA ŚWIATA (12 medali):
3 x złoto: 2003, 2004, 2015
4 x srebro: 2005, 2006, 2008, 2017
5 x brąz: 2001, 2009, 2010, 2011, 2016
DRUŻYNOWE MISTRZOSTWA POLSKI (7 medali):
4 x złoto: 2001, 2003, 2011, 2013
1 x srebro: 2005
2 x brąz: 2000, 2006
INDYWIDUALNE MISTRZOSTWA SZWECJI (11 medali):
7 x złoto: 2006, 2007, 2009, 2010, 2011, 2013, 2016
3 x srebro: 2012, 2015, 2019
1 x brąz: 2001
INDYWIDUALNE MISTRZOSTWA SZWECJI JUNIORÓW (3 medale):
2 x złoto: 1998, 2000
1 x srebro: 1999
źródło: inf. własna
Aby nie przegapić najciekawszych artykułów kliknij obserwuj speedwaynews.pl na Google News
Obserwuj nas!
