Nowa Zelandia w ostatnich latach to głównie Bradley Wilson-Dean. Zawodnik, któremu było dane spróbować swoich sił, także na polskich torach stara się ciągnąć krajowy speedway na świecie. Numerem dwa w tym kraju jest Jake Turner.
![]()
Nasz dzisiejszy gość pozostaje w cieniu swojego bardziej doświadczonego kolegi. W ojczyźnie Turnerowi udaje się wygrywać pojedyncze imprezy towarzyskie, a w tych ważniejszych zawodach brakuje mu szczęścia. Potwierdza, to chociażby fakt, że Turner ponad miesiąc temu z kompletem punktów triumfował w indywidualnych mistrzostwach Północnej Wyspy, ale dwie najważniejsze imprezy w Nowej Zelandii – turniej Grand Prix oraz finał krajowych mistrzostw kończył na najgorszej dla sportowca, czwartej pozycji. Co więcej, przed rokiem w finale IM Nowej Zelandii Turner również był… czwarty. Szansę na medal odebrał mu jednak defekt motocykla.
Konrad Cinkowski (speedwaynews.pl): Naszą rozmowę chciałbym zacząć od tego, abyś na początek przybliżył czytelnikom naszego portalu swoją osobę, ponieważ nie jesteś zbyt znanym zawodnikiem w Polsce.
Jake Turner: Mam dwadzieścia trzy lata i pochodzę z Nowej Zelandii. W Polsce faktycznie nie jestem znanym zawodnikiem, ale chciałbym być kiedyś popularny w waszym kraju.
– A jak to się stało, że zostałeś żużlowcem?
– Zawsze interesowałem się żużlem, a to dlatego, że w przeszłości na żużlu i długim torze ścigał się mój ojciec. Zawsze chodziłem na jego zawody i obserwowałem go, gdy byłem młodszy. Ja zacząłem jeździć w wieku czternastu lat, więc trochę późno.
– Próbowałeś kiedykolwiek innego sportu, czy od początku byłeś ukierunkowany na żużel?
– Kiedyś ścigałem się na motocyklach i nie był to żużel, ale jeśli chodzi typowo o sport to tylko żużel.
– Zapewne masz jakiegoś zawodnika, który stanowi dla Ciebie wzór?
– Tak, to Darcy Ward.
– W ubiegłym sezonie startowałeś tylko i wyłącznie w swoim kraju. Co możesz powiedzieć o tym sezonie w swoim wykonaniu?
– To był dla mnie zły sezon. Nie jeździłem wystarczająco dużo, nie trenowałem i to wszystko nie było wystarczająco dobre, ale wyciągnąłem wnioski z tych błędów.
– Czy któryś twój występ sprawia, że jesteś z niego wyjątkowo dumny?
– Było kilka takich zawodów, ale chyba takie najlepsze to mistrzostwa Canterbury.
– W finale mistrzostw Nowej Zelandii zająłeś najgorsze dla sportowca miejsce. Z jednej strony to sukces, bo jednak czołowa lokata, a z drugiej zapewne złość, bo medal był tak blisko…
– Zdarzają się dni, kiedy coś nie idzie dobrze, ale uczysz się na własnych błędach, a to sprawia, że poprawiasz się i stajesz lepszym zawodnikiem. Owszem, było to rozczarowujące, ale jak już mówiłem – wyciągam wnioski i jedziemy dalej.
– Nie podpisałeś żadnego kontraktu na sezon 2020, ani w Wielkiej Brytanii ani tym bardziej w Polsce. Czy miałeś w ogóle jakiekolwiek oferty z tych krajów?
– Niestety, na tym etapie nie miałem żadnych ofert. Gdybym miał jakąkolwiek, to zapewne wziąłbym ją obiema rękami i dał z siebie wszystko. Zaproponowano mi kontrakt w Czechach, ale z powodu COVID-19, nie mogę w tym sezonie pojechać do Europy.
– Załóżmy, że ten wywiad czytają menedżerowie z Polski i Wysp Brytyjskich. Jesteś zainteresowany znalezieniem klubu w tych ligach?
– Oczywiście! To moje marzenie, aby ścigać się w Wielkiej Brytanii czy w Polsce, ale zawodnikom z Nowej Zelandii ciężko jest się przebić, ponieważ nie mamy zbyt wielu okazji do tego, aby się zaprezentować poza ojczyzną. A wiem, że gdybyśmy dostali szansę – czy to ja, czy George Congreve, to z pewnością zrobilibyśmy swoją robotę dobrze.
– Co sądzisz o poziomie żużla w Nowej Zelandii?
– Stan żużla w Nowej Zelandii jest zły. To nie jest duży sport i musimy mówić o szczęściu, gdy uda nam się pojeździć raz na… trzy tygodnie. Chciałbym, aby żużel tutaj się rozwijał, ponieważ mieliśmy w przeszłości wielu świetnych żużlowców. Teraz też mamy kilku, którzy tylko potrzebują okazji do tego, aby dostać się do Europy i jestem pewien, że nie zawiedliby.
– Czy twoim zdaniem jest szansa, aby za kilka lat ten poziom był nieco lub znacznie wyższy, niż obecnie?
– Myślę, że perspektywa przyszłości w Nowej Zelandii nie wygląda dobrze. Nie mamy prawie żadnych funduszy na żużel, więc wszystko jest finansowane z kieszeni zawodników. Robimy to, bo to kochamy. Ciężko jest uzyskać pomoc dla klubów, aby zapewnić zawodnikom to, co najlepsze, a ludzie robią, co mogą, aby tych funduszy było więcej. Myślę, że to by bardzo pomogło żużlowi w naszym kraju i znacznie bardziej zachęcało młodych, którzy widzieliby lepsze możliwości.
– Ile macie na chwilę obecną torów, na których możecie się ścigać?
– W Auckland jest tor o nazwie „Rosebank Speedway”, a następnie dwa są na Wyspie Południowej – „Moore Park” w Christchurch, a drugi w Invercargill i nazywa się „Oreti”. Z Auckalnd do Christchurch jest około szesnastu godzin jazdy, z kolei do „Oreti” jedzie się coś około dwudziestu czterech godzin.
– Wspomniałeś o Congreve. A macie jeszcze jakiś młodych, utalentowanych zawodników, których nazwiska warto zapamiętać, a nie są oni zbyt znani np. w Polsce?
– Mamy kilku – oprócz George'a są to Sam Taylor i Ben Whalley. Z powodu ograniczonego czasu na torze, mają trudność z tym, aby szybko się rozwijać i podnosić umiejętności. Inaczej, niż w Polsce, gdzie chłopaki dużo jeżdżą.
– Jak sobie radzisz w obecnych, mrocznych czasach pandemii koronawirusa? Masz możliwość treningów czy skupiasz się na pracy?
– Żużel w Nowej Zelandii został odwołany. Możemy ćwiczyć co najwyżej raz w tygodniu, dlatego tak trudno jest w tym, aby czynić postępy i dostać się do Europy. Ja pracuję teraz i mam nadzieję, że w przyszłym roku już mi się uda wyjechać z Nowej Zelandii, aby spełniać marzenia.
– Jake, dziękuję za rozmowę. Czy chciałbyś coś dodać na koniec od siebie?
– Również dziękuję. Bardzo mi miło, że zainteresowałeś się moją osobą. To wiele dla mnie znaczy.
Aby nie przegapić najciekawszych artykułów kliknij obserwuj speedwaynews.pl na Google News
Obserwuj nas!
1. runda Ligue Nationale de Speedway w Morizès
.png){kind=small}
Indywidualne Mistrzostwa Świata Gladiatorów w Inzell - Finał 1
2. runda Ligue Nationale de Speedway w Marmande
